«Қаердаки ҳаёт бўлса, ўша жойда инсоният пайдо бўлгандан бери унга яшаш имконини берадиган иймон бор. Ва иймоннинг белгилари ҳамма жойда ва ҳамиша бир хил. Ҳар қандай иймон кимга бўлмасин ва қандай бўлмасин, жавоб берган бўлса, иймоннинг ҳар қандай жавоби инсоннинг чекланган ҳаётига чекланмаган нарсанинг маъносини бахш этади ва бу маънони азоб-уқубатлар, муҳтожликлар, ўлим маҳв этолмайди. Бинобарин, фақат иймондагина ҳаётнинг маъносини ва яшаш имконини топиш мумкин» - Лев Толстой бирмунча иккиланишлардан сўнг тугал хулосага келганида эллик ёшлар бўсағасида эди. Шундан кейин ўттиз йилдан ортиқроқ умр кўрди. Саксон ёшлар атрофида қарийб бир неча ўн йиллардан бери журъат қилолмаётган ишга жазм қилди: ислом дини ва унинг пайғамбари Муҳаммад (с.а.в.) ҳаётини ўрганди. Мазкур тўпламда айнан ўша изланишлар самараси бўлган «Ҳазрати Муҳаммад (с.а.в.) ўгитлари» ва «Иқрорнома» Толстой талқинида тақдим этилмоқда.