ХХ арсминг 60-йилларидан бошлаб ўзбек адабиёти янги даврга қадам қўйди. Бу даврга келиб шахсга сиғиниш иллатларининг қораланиши адабиёт аҳли ижодига нисбий эркинлик ато этди. Ижодкорларимиз ўз асарларида бадиийликка, қаҳрамон руҳияти қирраларини ҳаққоний тасвирлашга ҳаракат қила бошладилар. Бундан ҳам муҳими уришдан кейинги қатоғон сиёсатининг қурбонлари бўлган зиёлилар, адиб ва шоирлар озодликка чиқдилар. Уларнинг ижодкорлик мақоми тикланиб, ижод билан шуғулланиш имконияти пайдо бўлди. Aна шундай истеъдодли адибларимиздан бири Шуҳрат эди. Шуҳрат ҳам кўплаб тутқунлар қатори эркинликка чиққач, «Олтин зангламас», «Шинелли йиллар» асарларини яратди. Катта меҳнат эвазига тайёрланган «Олтин зангламас» романи китобхонларга адиб ижодининг мукаммал намунаси билан танишиш имкониятини берди.