Omina Shenliko'gli: Sevgida aslo vafo yo'qmi?

Uzoq bir yo‘l emish... Ko‘zimga yaqin ko‘rinayotgan, kashtadek naqshinkor sohil yo‘li. Yashil, pushti, moviy gullar yo‘l chetlariga zeb berib turibdi.. Ular qaytgunimcha meni kutib turadilar, deb o‘ylardim. Tikanlari yo‘q, to‘siqlari yo‘q deb hisoblaganim bu yo‘lda ko‘zlarim yumuq holda ketib borardim. Ha, boychechaklarni ko‘rish uchun oyoqlarimga qorlarni o‘ptirganim o‘sha yo‘lda.. Qorni matonat bilan yorib chiqqan boychechaklarni terish qanday maroqli, qanday go‘zal edi. Qanday yoqimli edi ularni hidlayotgandek harakat qilish, iforlaridan bahra olish. Qanday mazza edi uzoqdagi boychechak tomon yugurish. Hamma narsa ko‘zimga tarovatli, go‘zal bo‘lib ko‘ringan bu yo‘lda kutilmaganda hamma narsa sarobdek yo‘q bo‘lib qoldi. Ular o‘rniga tikanlar o‘sib chiqdi. Hayot topishmoqlari, jumboqlari meni tikanlarni o‘pishga majbur qildi.